بویِ قهوه توی سالن پیچیده بود، هوا گرم بود و هنوزم نمی فهمم تو اون گرما چجوری با آرامش قهوه میخوردن. نشستـم رو صندلی، صندلیش غِژغِژ میکرد، ولی بهترین جا بود. پرژکتورا که روشن شد فهمیدم این مزخرف ترین دکوریهِ که تا حالا دیدم. نمایشنامه روایتِ چند روز از زندگیِ یه خانواده سه نفره بود، لورا و تام و مادرشون آماندا و پدری که گذاشته و رفته. آماندا اصرار داره لورا ازدواج کنه. از طرفی لورا نقصِ عضو داره و یکی از پاهاش از اون یکی کوتاه تره، همین باعثِ سرخوردگیش تو اجتماع و خجالتی بودنش شده. 

 

آماندا اصرار میکنه تا تام یکی از دوستاش رو برای شام دعوت کنه خونشون و با لورا آشناش کنه. تام یه پسری رو به نامِ جیم میاره خونه و از طرفی لورا از قبل جیم رو میشناخته، تو دبیرستان با هم بودن و جیم تنها مردی بوده که لورا دوست ـش داشته. بعدِ شام آماندا، لورا و جیم رو تنها میذاره تا با هم حرف بزنن. جیم با لورا حرف میزنه، از همه چی میگه، اینکه چقد لورا خودش رو دستِ کم میگیره، اینکه چقدر بهتر و بیشتر از اون چیزیه که هست و اینکه انقدر نباید خجالتی باشه. تام همه چیزی که لورا میخواد رو بش میده.. همه چیزو! هر حرفی که لورا میخواد بشنوه همه چیزو، بهترین لحظه های زندگیش بهترین حرفایی که باید بشنوه.. نمی دونم چجوری بگم.. لورا پرسید که هنوزم با نامزدشه؟ جیم گفت نه، بعدِ دبیرستان دیگه ندیدمش، از هم جدا شدیم. انگار یه نوری تو دلِ لورا روشن شده بود، یا یه همچین چیزی..

 

بعد جیم شروع کرد به گفتنِ اینکه تو با همه یِ دخترا فرق داری، تو یه چیزی داری که هیچ دختری نداره و لورا هر لحظه مشتاق تر میشد. لورا فکر میکرد حتماً جیم بهش علاقه مند شده. جیم بازم میگفت از اینکه لورا چقد با بقیه دخترا فرق داره، چقد خوبه، حتّی چقدر آرومه و یه چیزی تو وجودش داره که هیچ دختری نداره، نورِ شمع میخورد تو صورتِ لورا و جیم و چقدر قشنگ بازی میکردن. همون موقع که توقع میرفت همه چی خوب تموم شه، همه چی اونجوری که آماندا میخواست پیش بره، جیم گفت باید بره و با نامزدش قرار داره.. حس میکردم رویِ تک تک تماشاچیا یه سطل آب یخ ریختن یا شایدم، فقط من اینجوری بودم.

 

جیم رفت. ولی همون چیزی بود که لورا واقعاً بهش احتیاج داشت، جیم و لورا به هم نرسیدن ولی جیم همه حرفایی که لورا می خواست رو بهش زد، جیم لورا رو از خجالتی بودن در اورد و لورا فهمید چقد بهتر و بالاتر از اون چیزیه که فکر میکنه. لورا نیاز داشت یکی بش بگه.. یکی بهش بگه که چقدر خوبه، چقد فوق العاده ست یا یه همچین چیزی.. جیم یه دنیایی رو به لورا داد، هر چیزی که لورا میخواست هر چیزی که لورا واقعاً بهش احتیاج داشت، جیم زندگیِ بعد از اینِ لورا رو ساخت.

 

وقتی تماشاچیا بلند شدن و شروع کردن به تشویق، من نشسته بودمو آبِ دهنم رو میفرستادم پایین که شاید هم بغضم باهاش بره، خیلی زود تحتِ تاثیر قرار گرفته بودم مگه نه؟ آره... تو جیمِ زندگیِ منی. آخرش خوب تموم نمیشه، ولی تو دقیقاً همونی هستی که من میخوام، تو همون حرفایی رو بهم میزنی که میخوام بشنوم، تو همون کارایی رو میکنی که من تغییر میکنم. تو همون چیزی هستی که من واقعاً میخوام، تو همونی هستی که من بیشتر از هر کسی بهش احتیاج دارم.. تو زندگیِ بعد از اینِ منُ میسازی.. تو جیم ترینِ زندگیِ منی..

 

+ اینکه بلاگفا خرابه، اینکه دو ماههِ خدا میدونه چه بلایی سرش اومده دلیل نمیشه من حرفام خفه ـم کنه؛ دلیل نمیشه ننویسم. آدم بعضی وقتا انقد حرف داره، انقد دلش داره میترکه که ترجیح میده سکوت کنه. هیچکس دوست نداره اونقد زیاد به حرفایِ یه نفر گوش کنه، منم دوست ندارم انقدر حرف بزنم. بعضی وقتا هست این حجمِ حرفا انقدر زیاد میشه که حتی نوشتن هم فایده نداره. آره درد رو از هر طرف بخونی درد عه، ولی برنده اونه که صبر داره.. آره، صبر داشته باش؛ انقد چس ناله دنیا رو نزن عزیزم و اینکه هدفِ من از این پست فقط عنوانِ مطلبه، وگرنه نمیخواستم نمایشنامه تعریف کنم. 

 

می دونی پِ، بعضی وقتا هست که دیگه لانا دل ری هم جواب نمیده، اِمی واینهاوس و بِردی هم جواب نمیدن، وان پیس و پینوکیو و قویِ سیاه و مروارید هم جواب نمیدن، بدترین بخشِ قضیه اینجاست که حتّی نوشتن هم جواب نمیده. زبون آدم که قفل بشه تموم میشه، یعنی آدم بعضی وقتا حرفاش داره خفه ـش می کنه، یه عالم حرف داره؛ ولی انقدر حجم ـشون زیاده که ترجیح میده سکوت کنه.

آخرین بار زمستون بود؟ نمیدونم، مطمئن نیستم.. فقط شالگردنِ سرمه ای- سفیدت یادمه؛ وقتایی که دیگه هیچی جواب نمیده، تو باید جواب بدی ولی مشکل اینه که نیستی.. نیستی وقتی باید باشی، حالا نمیخوام بگم همه ی مشکلتام با تو حل میشه ها، مثلاً تو نمی تونی جلویِ رفتنمون رو بگیری، حتّی نمی تونی کاری کنی که شارژرام انقدر مرتب نسوزن، حتّی نمیتونی کاری کنی که من سه شنبه بتونم برم پردیسِ 3، ولی فقط بودنت خوبه؛ حالا هم که نیستی به درک، هیچکس از نبودنت نمی میره، می میره؟!

پِ، همه چیز به نظر خوب میومد، رفته بودم شهر کتاب، حتّی دلم میخواست بازم برم، هنوز کلّی سریال و انیمه برای دیدن مونده بود، به این فکر می کردم که تابستونِ پیش رو اونقدر ها هم مزخرف نیست، حتی داشتم فکر می کردم که ممکنه اونجا هم خوش بگذره. ولی امروز صبح خیلی چیزا رو فهمیدم، فهمیدم که من زیادی خوش خیال بودم. پِ! من دارم میرم و هیچی نمی تونه جلویِ این اتفاقو بگیره، امکان نداره اونجا روزای خوبی داشته باشم، من زیادی خوش بینم و همه اینا به خاطر خوش خیالی ـمه.

گفتم خوش خیالی، پِ؟ هنوز داری میخونی؟ چه سوال مسخره ای. معلومه که نمیخونی، من حتّی مطمئن نیستم تو الآن زنده باشی، یعنی حاضرم شرط ببندم که خودکشی کردی. مگه میشه آدم این همه وقت غیب بشه؟ بله، پِ. تو این هفته هایی که گذشت من بدونِ اینکه روحم خبر داشته باشه، تبدیل شده بودم به خوش خیال ترین آدمِ دنیا. یعنی خب معلومه که آدم بعضی وقتا میخواد برای خودش باشه، معلومه که چیزِ عجیبی نیست. اینکه آدم فقط و فقط برایِ خودش باشه و نه هیچکس دیگه و در کنار اینا کوچکترین احساسُ مسئولیتی نسبت به اطرافیانش نداشته باشه. 

پِ. من زیادی خوشحال بودم، تو بهترین حالتِ خودم، حتّی کم کم داشتم حس می کردم که خوشبختم، به قول لانا دل ری تو یکی از آهنگاش Everything I want I have I even think I found God قبل از این فکر می کردم امکان نداره آدم هر چی که بخوادُ داشته باشه، البته هنوز هم به این موضوع اعتقاد دارم، ولی تو یه مقطع کوتاهی امکان داره این اتفاق بیوفته، وگرنه معلومه که نمیشه. مهم اینه که عاشقِ خودِ اونموقع ـم بودم، همه چیز حقیقتاً عالی بود. ولی خب پِ، بهت یه نصیحت می کنم؛ هر وقت حس کردی هیچ مشکلی نداری بدون یه جایِ کار می لنگه، البته تو حق داری از اون تایمِ خوشحالیت کاملاً استفاده کنی ولی همزمان باید خودتو برای بقیه ـش آماده کنی.

پِ، من از همه غافل شده بودم، حتّی به تو هم فکر نمی کردم. یعنی در حالتِ عادی آدم خودخواهیم، البته، خودخواه بودن و مغرور بودن دو تا مسئله جدان، که خب من مغرور نیستم. اگه مغرور بودن به خودشیفتگی کوچکترین ربطی داشته باشه پس نیستم، من متنفرم از اینکه خود شیفته باشم. منظورم از خودخواهی اینه که در حالت عادی، یه بخشی از وجودم که خیلی هم کوچیک نیست، علاقه داره خودش کاملاً تو بهترین مود باشه و کوچکترین اهمیتی نده که آدمای اطرافش چه حالی دارن. خب همه ی آدما یه چنین خصوصیاتِ مزخرفی دارن، باید با همین خصوصیاتِ مزخرفشون قبولشون کنی. 

خلاصه، پِ، اون حالتِ خوش خیالی و بی خیالی بهترین حالتم بود و من که همچنان عاشقِ اون حالت، ولی وقتی نگاه کردم و دیدم چقد آدما رو تو این مدت از خودم رنجوندم، دیدم خیلی هم خوش نمیگذره. حالا، پِ، اون قسمتِ خود خواهِ وجودم بود؟ اون هنوزم دلش میخواد بیخیال باشه، تصور کن به محظِ تموم شدن اون دوره بلاهای آسمانی سرت نازل شن، یه عالمه فشار که قبل از این روت نبوده. اون ناخودآگاهِ وجودم ترجیح میده سرشو فرو کنه تو مانیتورُ غرقی کِی دراما و وان پیس ـش بشه و کتابشو بخونه و بازی ـش رو بکنه، به جایِ اینکه به حرفای فازِ دیپیِ دوستاش گوش کنه، ولی مشکل اینجاست که من هم یه روزی این وضعیت رو داشتم و اونا کنارم بودن، اگه حالا من نباشم فقط شونه خالی کردن از زیرِ بارِ مسئولیته.

می دونی پِ؟ حالا که دارم فک می کنم می بینم این حرف نزدنام یه روز منُ میکشه، واقعاً می گم. حتی اگه منُ نکشه، داره داغونم میکنه. به قولِ ملانی: کاش میشد حرفامون جاشَن تودستامون، تو حسِ نگاهامون. پِ، اگه من حرفام تو دستام جا میشد، اگه من حرفام تو نگاهم جا میشد، وضعیت خیلی بهتر بود. حداقل می تونستم تابستون بهتری داشته باشم، حداقل می تونستم اینجا موندنی شم. به جهنم که دلم برای نیلوفر تنگ شده، یا برای کتابشهر و بچگیا، من نمیتونم از اینجا برم پِ، نمیتونم؛ باور کن خیلی سخته...

+پلاس: 

و آن حضرت خطاب به من این چنین فرمود: [اسمایلیِ خر کیف]

تنها کسی که واقعاً حس کردم می فهمه و درک می کنه حتّی اگه شرایطم ـم درک نکنه ولی تونست چون کسی نبود که بگه حرف حرفِ منِ به حرف من گوش بده، خودش به حرفام گوش داد! وایساد تا حرفامو بزنم چیزایی که گفت تونست آرامش درونم به وجود بیاره، وقتی که باهام حرف می زد یا باهاش حرف می زدم استرس نداشتم که وای الآنِ که دعوا شه، کسی نبود که بخواد به زور وانمود کنه و بگه من تو رو درک می کنم، تو باید اینجوری باشی! روراست بودم بام، وقتی حالمُ نفهمید گفت نفهمیدم و بحرفام گوش داد و بازم با اینکه گفت نفهمیدم نمی دونم چیشد که خوبم کرد... :) 

 

این که نمیدونی قراره چی بشه و چی انتظارتُ می کشه بلاتکلیفیِ. مشکل دقیقاً اینه که من همیشه اونیَم که منتظر می مونه، کسی هم اهمیتی نمیده. بیشتر حسِ اینو داره که تو یه محیطِ بدون جاذبه معلق شده باشم. نه میدونم کِی قراره برسم یا اینکه اصلاً قراره برسم؟ تو همین بلاتکلیفی زمان هم میگذره، تند. یک ماه از تابستونی که از اول هم دوس ـش نداشتم و حتّی تو اوج خستگیِ امتحانا هم انتظارشُ نمی کشیدم گذشت. من هنوزم همونطور بلاتکلیفُ و معلقم. همه یِ دنیا منتظرم گذاشتن و هیچ کاری نمیتونم بکنم. تو این شرایط نمیشه بیخیال شد، نمیتونی بگی گورِ بابای زندگی و همه و همه و دوباره مثه قبل سرتُ فرو کنی تو مانیتور و کتابُ و برایِ خودت باشی.. یکم زندگی کنی برای خودت، نه برای بقیه. نه اونجوری بقیه ازت انتظار دارن باشی.

 

این وقتا حتّی بیخیالی هم جواب نمیده، انقدر فکرُ خیال داری که حتّی نمیتونی با کسی حرف بزنی، نمیفهمی داری چیکار میکنی. من بیخیال شدم -قبلاً- و بهتون قول میدم که این واقعی ترین حسی بود که داشتم. یه ذهنِ خالیِ خالی، بدون هیچ دغدغه و فکر و خیالی. دیگه واقعاً اهمیت نمی دی اون بیرون داره چی میگذره. زندگیِ واقعی اینه، اسم ـش همینه! ولی تو بلاتکلیفی نمیشه بیخیال شد. هر چقدرم دلیلِ همین بلاتکلیفی خودِ آدم باشه تو یه مقطع از زمان اتفاقایِ بد میوفتن و آدمُ بلاتکلیف می کنن.

 

زندگیِ زندگی.. وقتِ بلاتکلیفی باید فرار کرد، تایم ـش اونقدر طولانی نیست. تو خواب و نهایتاً زیرِ دوش خلاصه میشه، ولی فرارِ.. اینکه برای چند دقیقه یا چند ساعت هم که شده فرار کنی. فرار کنی از هر صدایی، از آدمایِ واقعی، حتی اگه بهترینا رو داشته باشی، همونا هم میتونن اذیت ـت کنن و منتظرت بذارن. اونموقع ـست که باید فرار کرد. از زندگی، از آدما، از دردی که از هر طرف بخونی دردِ. یه وقتایی باید فرار کرد از اینا، حتی اگه برگردی و ببینی هیچی عوض نشده و فقط زمان گذشته، حداقل اونقدر خسته نیستی برای ادامه دادن.

 

همیشه میگم از این بدتر هم میشه، ولی به نظرم هیچوقت نمی رسه که بگم این تهشِ. هیچوقت نمیشه بگم دیگه از این بدتر نمیشه.. همیشه خدا یه چیزی میتونه از این بدتر باشه. پس باش کنار بیا.. شاید فایده این معلق بودن  اینه که بهتر از اینه که با سر پرت شی زمین و خودتُ زندگیت داغون بشن. چطور اتفاقایی که هنوز نیوفتادن میتونن ذهنِ آدمُ انقدررر درگیر کنن؟ من فکرِ آینده رو نمی کنم، اصلاً. فکر اتفاقایی رو می کنم که وقت ـشونه.. ولی وقتشون داره میگذره. میدونی باید چیکار کنی باید شروع کنی ولی نمیشه نمیتونی. به خاطر هر چیزی، بلاتکلیفی ای که هر جوری میتونه باشه، حتّی دوست ـش داشته باشی حتی اگه این معلق بودن به معنیِ گذشت و زمانُ هر چیز دیگه باشه.

 

انتظار آدمُ مریض میکنه، جدی میگم. حتماً که آدم نباید تو تبِ چهل درجه بسوزه یا سرطان داشته باشه حتی اگه آخرین که باری که بیمارستان رفتم وقتِ زایمانِ مامانم سر خودم بوده باشه و آخرین بار اونقدر بچه بودم که وقتی رفتم دکتر گریه کنم، نمیشه اسمشُ مریضی نذاشت. خیلی وقتا میشه آدم دلش درد دل نمیخواد، نه اینکه آدمی نباشه که پای حرفات بشینه.. ولی خیلی وقتا گفتن ـش نه تنها مشکلی رو حل نمیکنه حتی یادآوریش مشکل رو سخت تر میکنه. مثلِ گریه کردن میمونه. اوّل پیدا کردن یه غم و بدبختی و درد برای گریه کردن، بعد از اولین اشک هم برای ادامه پیدا کردن اشکا باید دوباره دنبال یه دردِ دیگه گشت تا باز زار بزنی؛ مهم تر ازین کی رو دیدین با یه بار گریه کردن خالی بشه؟ پس میشه کارِ هر روزت و از زندگی افتادن.

 

تا چند سال پیش عصبانی که میشدم میزدم زیرِگریه، خب این قضیه کلاً جنبه مثبتی نداره.. وسط دعوا و داد و بیداد! ولی میدیدم کَسایی رو که مثه من هر تقی به توقی میخورد نمیزدن زیر گریه، نزدیک ترین آدمای زندگیم که شاید فقط چند بار گریه ـشونُ دیده بودم. به چشم یه اسطوره واقعی بهشون نگاه میکردم! آدمایی واقعاً قوی که به چشم ـم همه ی مشکلاتُ تو خودشون می ریختن و وقتی گریه می کردن توقع زلزله داشتم.

 

نمیدونم این خوبه یا بد، ولی خودم هم بعد یه مدت کوتاه همینجور شدم. آدمی که دقیقاً به همون سختی گریه میکنه. بردی تو یکی از آهنگاش میگه I can be strong when I want to be اونموقع که دیگه گریه نکردم حتّی خودم هم متوجه نبودم، فقط یه وقتی نگاه کردم به خودم و دیدم همونی شدم که حسرتِ بودنشُ میخوردم. مسئله دقیقاً همینه، هر وقتی که بخوام و فکر می کنم الآن همون وقته.. مهم نیست چجوری، مهم نیست چیشد که به اینجا رسیدم فقط وقتش رسیده.. اونقدر قوی که بالاخره میتونم تموم ـش کنم. اینکه باز به خودم بگم تو قوی تر از این حرفایی، اتفاقایِ بد (هر چقدرم زیاد و پیچیده باشن) تو زندگیِ همه هست و همیشه بلاتکلیفی و آدمایی که منتظرت میذارن.. الآن وقتشه، الآن..

 

 در آخر هم یه آهنگِ کره ای، موسیقی متنِ سریال باغ مخفی؛ با این که بعید می دونم با سلیقه کسی جور در بیاد. با این که فی الحال مشکلات بدتر از این حسایِ الکی هم وجود داره، ولی این آهنگ در هر شرایطی خوبه.. متن هم به هر حال واجبِ، نمیشه که ادم نفهمه خواننده چی میگه. به جهنم که چه حسی میده، باید بدونم حرفش چیه یا نه؟

 

 

 

One woman loves you

 

یه زن عاشقته

 

That woman loves you with all his heart

 

اون زن تو رو با همه ی قلبش دوست داره

 

Everyday like a shadow she follows you around

 

هر روز مثل یه سایه همه جا دنبالت میاد

 

When that  woman smiles she is crying on the inside

 

وقتی اون زن لبخند می زنه از درون داره گریه می کنه

 

How much longer

 

چقدر طول می کشه؟

 

Do I have to just look at you alone

 

مجبورم فقط تنها بهت نگاه کنم؟

 

This love like the wind

 

این عشق مثل باد

 

This worthless love

 

این عشق بی ارزش

 

؟If I keep trying will it make you fall in love with me

 

اگر من به تلاشم ادامه بدم، این تو رو عاشقم می کنه؟

 

come a little bit closer

 

یه ذره نزدیکتر بیا

 

Just a little bit

 

فقط یه ذره

 

I'm the one who loves you

 

من اونیم که عاشقته

 

Right now by your side

 

همین حالا کنار تو،

 

 

That woman is crying

 

اون زن داره گریه می کنه

 

That  woman is very shy

 

اون زن خیلی خجالتیه

 

So she learned how to laugh

 

به خاطر همین یاد گرفته چطوری بخنده

 

There is so much that can't be said even amongst close friends

 

چیزای خیلی زیادی وجود داره که حتی بین دوستای نزدیک هم نمی تونه گفته بشه

 

That woman's heart is full of scars

 

قلب اون زن پر از زخمه

 

So that woman

 

به خاطر همین اون زن

 

Loved you because you were the same

 

عاشقت بود چون تو هم عین اون بودی

 

Just another fool

 

مثل یه احمق دیگه

 

Just another fool

 

فقط یک احمق دیگه

 

Is it wrong to ask you to hold me once before you leave?

 

این اشتباهه که ازت بخواهم قبل از اینکه ترکم کنی ، یه بار منو در آغوش بگیری؟

 

I want to be loved ts true

 

من میخوام دوستت داشته باشم این حقیقته

 

Every day inside Inside shis heart she shouted and

 

هر روز درونش تو قلبش او فریاد زد و

 

That  woman is by your side again today

 

امروز دوباره اون زن کنارته

 

Do you know that I'm that woman?

 

تو می دونی که من اون زن هستم؟

 

You wouldn't act this way if you knew

 

اگه میدونستی این طـوری رفتار نمیکردی

 

You wouldn't know because you're a fool

 

نمیخوای بدونی به خاطر اینکه تو یه احمقی

 

How much longer

 

چقدر طول می کشه؟

 

Do I have to just look at you alone

 

مجبورم فقط تنها بهت نگاه کنم؟

 

If I keep trying will it make you fall in love with me

 

اگر من به تلاشم ادامه بدم ، این تو رو عاشقم می کنه؟

 

come a little bit closer

 

یه ذره نزدیکتر بیا

 

Just a little bit

 

فقط یه ذره

 

If I take one step forward you take two steps back

 

اگه من یه قدم به طرف تو بردارم ، تو دو قدم به عقب بر می داری

 

I'm the one who loves you

 

من اونیم که عاشقته

 

Right now by your side

 

همین حالا کنار تو،

 

That  woman is crying

 

اون زن داره گریه می کنه